Στην Ευρώπη σήμερα, πολλοί μετανάστες και πρόσφυγες αντιμετωπίζουν πολύ δύσκολες καταστάσεις και βλέπουν τα βασικά τους δικαιώματα και την αξιοπρέπειά τους, να παραβιάζονται καθημερινά.
Οι πρόσφυγες συχνά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια, τις χώρες και τις οικογένειες τους για να σωθούν από τον πόλεμο, τις διώξεις ή την πλήρη έλλειψη ασφάλειας. Πολλές κυβερνήσεις υιοθετούν πολύ αυστηρά μέτρα, με στόχο κυρίως την εξασφάλιση ότι οι πρόσφυγες δεν θα φθάσουν στο έδαφος τους.
Μαρτυρία:
Η Ανδρονίκη Τσιστίνα έφυγε από την Ελλάδα με το τελευταίο πλοίο. «Δεκαεπτά κοπέλες κάναμε το δύσκολο ταξίδι από την Καστοριά στον Πειραιά, εν μέρει με τα πόδια, που και περιμέναμε δεκαεπτά ημέρες για το πλοίο. Σε αυτό το διάστημα τα παπούτσια μου έλιωσαν και ήμουν με γυμνά πόδια. Το ταξίδι με το πλοίο κράτησε τρείς εβδομάδες και ήταν φρικτό. Ήμασταν στοιβαγμένοι στα αμπάρια. Είχαμε ψείρες. Υπήρχε πολύς θόρυβος και ο αέρας ήταν αποπνικτικός. Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι αδερφές μου στην Νέα Υόρκη ήταν να με πάνε σε ένα δημόσιο λουτρό να με καθαρίσουν. Ήμουν ακόμη χωρίς παπούτσια…».
Οι πρόσφυγες συχνά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια, τις χώρες και τις οικογένειες τους για να σωθούν από τον πόλεμο, τις διώξεις ή την πλήρη έλλειψη ασφάλειας. Πολλές κυβερνήσεις υιοθετούν πολύ αυστηρά μέτρα, με στόχο κυρίως την εξασφάλιση ότι οι πρόσφυγες δεν θα φθάσουν στο έδαφος τους.
Μαρτυρία:
Η Ανδρονίκη Τσιστίνα έφυγε από την Ελλάδα με το τελευταίο πλοίο. «Δεκαεπτά κοπέλες κάναμε το δύσκολο ταξίδι από την Καστοριά στον Πειραιά, εν μέρει με τα πόδια, που και περιμέναμε δεκαεπτά ημέρες για το πλοίο. Σε αυτό το διάστημα τα παπούτσια μου έλιωσαν και ήμουν με γυμνά πόδια. Το ταξίδι με το πλοίο κράτησε τρείς εβδομάδες και ήταν φρικτό. Ήμασταν στοιβαγμένοι στα αμπάρια. Είχαμε ψείρες. Υπήρχε πολύς θόρυβος και ο αέρας ήταν αποπνικτικός. Το πρώτο πράγμα που έκαναν οι αδερφές μου στην Νέα Υόρκη ήταν να με πάνε σε ένα δημόσιο λουτρό να με καθαρίσουν. Ήμουν ακόμη χωρίς παπούτσια…».
Μ. Τσενεμπή, Β3
