Η ξενιτιά για τους Έλληνες φαίνεται ότι είναι μια περιπέτεια χωρίς τέλος. Σε δύσκολες συγκυρίες πολλοί είχαν πάρει τους μακρινούς δρόμους της ξενιτιάς ονειρεύομενοι ένα καλύτερο μέλλον, μια καλύτερη ζωή που για κάποιους δυστυχώς θα μείνει ένα ανεκπλήρωτο όνειρο. «Σαν τα αγριόχορτα» λοιπόν, οι Έλληνες «φύτρωσαν» στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στη Γερμανία, στο Βέλγιο σκορπίστηκαν «στις τέσσερις άκρες του ορίζοντα» προσπαθώντας, όπως μας λέει και το επόμενο τραγούδι, να «ευδοκιμήσουν»…
Και
αυτοί που μένουν πίσω να περιμένουν τους δικούς τους ανθρώπους να επιστρέψουν,
περνούν το δικό τους μαρτύριο. Βιώνουν έναν ατελείωτο, βαθύ πόνο, που τις περισσότερες
φορές τον κάνουν τραγούδι. Ένα τραγούδι με πολλά αναθέματα στην ξενιτιά και
βαθείς και βαρείς αναστεναγμούς. Παρακάτω ακούμε τον πόνο της μάνας
για το παιδάκι της που είναι στην ξενιτιά…
Πολλά
από τα ρεμπέτικα τραγούδια μιλούν για τον πόνο της ξενιτιάς. Στο τραγούδι
που ακολουθεί ακούμε και πάλι τον αναστεναγμό της μάνας…
Και ως απάντηση ακούμε το παράπονο του ξενιτεμένου πια, ο οποίος νιώθει
σαν ένας απόκληρος που περιπλανιέται δυστυχισμένος μακριά από τους δικούς του.
Σπαραχτικός
ο στίχος στο επόμενο τραγούδι, γιατί πρόκειται για το γράμμα μιας μετανάστριας,
η οποία γράφει στα παιδιά της που έχει να δει δυο χρόνια…
Πόσες
φορές στα τραγούδια τους δεν ζητούσαν τη βοήθεια ενός πουλιού που θα πήγαινε,
σαν αγγελιαφόρος, κουράγιο στη μάνα, προικιά στην αδελφούλα και φιλιά στην
αγαπημένη που μένει πίσω…
Στις
φάμπρικες της Γερμανίας είχαν συγκεντρωθεί πολλοί μετανάστες από τη νότια Ευρώπη.
Στο επόμενο τραγούδι περιγράφονται οι συνθήκες εργασίας τους εκεί…
Και
επειδή αυτή η περιπέτεια της μετανάστευσης, όπως είπαμε παραπάνω, αλλά και όπως
πάνε στις μέρες μας τα πράγματα, δεν έχει τελειωμό, αφιερώνουμε τα δύο επόμενα
τραγούδια σε όλους εκείνους, από οποιαδήποτε χώρα κι αν κατάγονται, που θα πάρουν τη μεγάλη και δύσκολη απόφαση να
ξενιτευτούν παλεύοντας για μια καλύτερη(;) ζωή…
ΚΑΛΗ
ΤΥΧΗ…
Όσοι
θέλετε να ακούσετε κι άλλα τραγούδια σχετικά με το θέμα, πατήστε εδώ.
