Ο
Νίκος Καββαδίας
είναι ένας ποιητής που αγαπήθηκε από πολλούς Έλληνες. Φυσικά σε
αυτό βοήθησε η μελοποίηση των ποιημάτων του από αρκετούς καλλιτέχνες, ιδιαίτερα
η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Έχω όμως
την εντύπωση ότι δεν είναι μόνο αυτό, αλλά η δυνατότητα που δίνει στον κάθε
αναγνώστη και ακροατή να ονειρευτεί ταξίδια μακρινά σε μέρη εξωτικά και όχι μόνο.
Αλλά και η ίδια η παρουσία της θάλασσας, που τόσο στενά δεμένη είναι με τη ζωή
αυτού του τόπου· αυτή η ζωογόνα, πλανεύτρα, πολυπρόσωπη,
μυστηριακή δύναμη, απέραντη… Τα ποιήματα του Ν. Καββαδία γεμάτα με εικόνες γίνονται
τα δικά μας καράβια που μας ταξιδεύουνε σε τόπους μακρινούς κι ονειρεμένους. Η λαχτάρα γι’ αυτά είναι εκείνη που μας έδεσε
με το έργο του Καββαδία: «μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάλι μόνους να μας βρίσκει…»
(Και
πόσο μεγάλη ανάγκη τα έχουμε τώρα…)
Και μια προσωπική εξομολόγηση. Για μένα αυτά
τα ποιήματα/τραγούδια είναι η εφηβεία μου, τα μουσικά σχήματα της πρώτης περιόδου
του Ενιαίου Πολυκλαδικού Λυκείου Θεσσαλονίκης, τα φεστιβάλ μου, οι παρέες μου
με τις κιθάρες μας μεταμεσονύχτια ψηλά στα κάστρα και στις παραλίες τις Χαλκιδικής,
είναι η νεότητά μου, τα χρόνια στην Αμοργό όπου αρκετοί από αυτούς τους στίχους
βρήκαν την πραγματική τους διάσταση, είναι
ένα κομμάτι της ζωής μου που το αναπολώ γλυκά, νοσταλγικά με αγάπη, αλλά και με
μεγάλη εσωτερική ικανοποίηση και χαρά που το έζησα…
Τώρα
που τελειώνουμε λοιπόν, σας εύχομαι να ταξιδέψετε πολύ στη ζωή σας, γιατί τα
ταξίδια είναι το μόνο αληθινό σχολείο, το σχολείο της ζωής…
Αφιερωμένο:
Αν
θέλετε να διαβάσετε και να ακούσετε για
το Νίκο Καββαδία πατήστε εδώ.
