Στα καμένα

  Αυτοί οι στίχοι του Μιχάλη Γκανά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν τον εφιάλτη του ινδιάνου Σιάτλ (έτσι για μην ξεχνάμε το πρώτο μας κείμενο). Θα λέγαμε αποτελούν την απόλυτη δικαίωση για όσα προφητικά είχε προβλέψει για την καταστροφή του περιβάλλοντος.

Κάποια χρόνια πριν ένας άλλος σπουδαίος ποιητής, ο Νίκος Γκάτσος, ανησυχώντας και αυτός για την κατάσταση και τους κινδύνους που απειλούν το περιβάλλον μάς μίλησε για το ίδιο θέμα στον «εφιάλτη της Περσεφόνης», τον οποίο μελοποίησε μοναδικά ο ΜάνοςΧατζιδάκις.

    

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο τελεστήριο
τώρα πετάνε τ’ αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
  

Εργασίες: 

1. Ποιες ομοιότητες μπορείτε να εντοπίσετε μέσα από τα δύο ποιήματα; Υπάρχουν αναφορές που να σας θυμίζουν τον «εφιάλτη» ινδιάνου Σιάτλ και τις ανησυχίες του για τη φύση και το περιβάλλον; 

2. Να βρείτε και άλλα τραγούδια που να αναφέρονται στο περιβάλλον ή στην ανησυχία για την τύχη του.

Για να δείτε παλαιότερες εργασίες πάνω στο ποίημα, πατήστε εδώ.