Για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια δυσκολεύομαι να αποφασίσω με ποιο κείμενο να ξεκινήσω το μάθημα της λογοτεχνίας… Λείπει η σπίθα, η χαρά. Είναι που μας λείπουν τα χαμόγελα, οι εκφράσεις, είναι που δε μας φτάνει η ανάσα… Αυτή η δυστοπική κοινωνία που λες και είναι βγαλμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας με τρομάζει… Δεν έχω και απαντήσεις, μόνο ερωτήματα.
Επειδή λοιπόν δεν ξέρω τι να πω και τι να παίξω στα παιδιά, θα ξεκινήσω με το "τι έπαιξα στο Λαύριο", για εκείνον το στίχο που λέει: «κι όλο φοβάμαι το αύριο» …
Ευτυχώς όμως που υπάρχει και ο συνειρμός και στα αφτιά μου ήχησε ένα άλλο τραγούδι, του Αλκίνοου Ιωαννίδη: «ο κόσμος που αλλάζει», με εκείνους τους αγαπημένους στίχους που έρχονται να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους
Χαμένοι
μοιάζουμε, λοιπόν, στο γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του
οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα ‘χεις
χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
Θα τα συνεξετάσουμε λοιπόν αυτά τα δύο τραγούδια (γιατί όχι ποιήματα;). Για περισσότερες πληροφορίες για το τραγούδι του Δ. Σαββόπουλου, «Τι έπαιξα στο Λαύριο», αλλά και για το Λαύριο και την ιστορία του πατήστε εδώ.
Αλκίνοος Ιωαννίδης: «Ο κόσμος που αλλάζει»
Μεγάλο δέντρο ο στεναγμός,
μεγάλη κι η σκιά του
απλώνει ρίζες στην ψυχή, στο σώμα τα κλαδιά του
Μα όπως ανοίγει ένα πουλί φτερούγα στον αέρα
το δέντρο γίνεται γιορτή και φτερουγίζει η μέρα
Πόσες φορές να σου το πω, πόσες
να στο μηνύσω;
Να σου το πω ψιθυριστά ή να στο τραγουδήσω;
Θα σου το πω ψιθυριστά, όπως μιλάει το βλέμμα
που κρύβει μες τη σιγαλιά του κόσμου όλο το αίμα
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει
Χαμένοι μοιάζουμε, λοιπόν, στο
γύρο του θανάτου
στην παγωνιά του οριστικού, στον τρόμο του αοράτου
Μα οριστικά θα ‘χεις χαθεί, μονάχα αν το διαλέξεις
όπως διαλέγει η μουσική τα λόγια και τις λέξεις
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
πως σου μοιάζει, πως σου μοιάζει
Αυτός ο κόσμος που αλλάζει
με τρομάζει, με τρομάζει
Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Μουσική: Αλκίνοος Ιωαννίδης
Τραγούδι: Αλκίνοος Ιωαννίδης
