Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο Διονύσης Σαββόπουλος με το τραγούδι του αυτό ήθελε να εκφράσει την αδυναμία του να τραγουδήσει και να εκφραστεί μπροστά στα παιδιά που ζούσαν στην υποβαθμισμένη περιοχή του Λαυρίου. Το Λαύριο εκείνης της εποχής παρά την μεγάλη και ενδιαφέρουσα ιστορία του ήταν περιβαλλοντικά υποβαθμισμένο και οικονομικά εξαθλιωμένο από την ανεργία που μάστιζε τους κατοίκους του. Τα παιδιά της πόλης του Λαυρίου είχαν αναγκαστεί κάτω από αυτές τις σκληρές συνθήκες να μεγαλώσουν γρήγορα και βίαια, χάνοντας κάτι από την παιδικότητά τους.
Την ίδια αμηχανία και δυσκολία (και μάλιστα
σε μεγαλύτερο βαθμό) θα έπρεπε να νιώθει και σήμερα απέναντι σε παιδιά που βιώνουν
τις στερήσεις και τις δυσκολίες που τους επιβάλλει η οικονομική κρίση. Πραγματικά
ζούμε «μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει» από κάθε άποψη και δεν ξέρουμε τι να
πούμε στα παιδιά που είναι υποσιτισμένα, που βλέπουν τους δικούς τους να
προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με ελάχιστο
μεροκάματο ή με κάποιο πενιχρό εισόδημα.
Όμως εμείς συντασσόμαστε με έναν άλλο
ποιητή μας το Μ. Αναγνωστάκη, ο οποίος μας ζητάει να μην εξωραΐζουμε την πραγματικότητα,
αλλά να λέμε την αλήθεια στα παιδιά…
Το
1982 η ΕΡΤ πρόβαλε μία εξαιρετική τηλεοπτική σειρά για τη μεγάλη απεργία του
1929 στα ορυχεία του Λαυρίου, τα Λαυρεωτικά. Για να δείτε ένα μικρό απόσπασμα
από τη σήριαλ πατήστε εδώ.
Για
να διαβάσετε μια παλαιότερη ανάρτηση για το κείμενο πατήστε εδώ.
Κι
ένα τραγουδάκι για τα παιδιά όλου του κόσμου!
