Η Απογύμνωση της αλήθεια σου
Εκεί που χαίρεσαι
την ηρεμία σου
ένα απλό τηλεφώνημα
αρκεί για να
τα ανατρέψει όλα.
Και τότε
κοκκινίζεις από
τον θυμό σου.
Σφίγγεις χέρια
και δόντια
για να μην αφήσεις
να ξεφύγουν
τα δάκρυα σου.
Τα δάκρυα
της απελπισίας σου
σε καίνε.
Και τότε
όλα γύρω σου
σου φταίνε.
Η ηρεμία
είναι τόση
που μπορείς
να ακούσεις
τους χτύπους
του ρολογιού.
Κι όμως εσύ,
δεν είσαι ήρεμος.
Τρέμεις.
Ναι, τρέμεις
γιατί αυτή τη στιγμή.
Αυτή τη στιγμή
σου απογυμνώνουν
την αλήθεια σου.
Κι εσύ έχεις μείνει εκεί
παγωμένος να κοιτάς
το ρολόι του τοίχου.
Μέχρι που συνειδητοποιείς
ότι ακόμα κι αυτό
σου σπάει τα νεύρα.
Τα ίδια λόγια,
αυτά που άκουσες
πριν λίγο
γυρνούν μες στο μυαλό σου.
Σαν στίχοι!
Κι εκείνη τη στιγμή
σε στοιχειώνει
η απογύμνωση
της αλήθειας σου.
Δεν έχεις δύναμη
για τίποτα.
Σε περιβάλλει
ένα τίποτα.
Θες να κλάψεις,
να φωνάξεις,
να βγεις έξω
και να τρέξεις,
να ξεφύγεις
από αυτήν τη σκέψη
που γυρνά σα μουσική
μες στο μυαλό σου.
Αυτήν την στιγμή,
κάν' το.
Χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα.
Κλάψε, φώναξε, τρέξε.
Γιατί αν δεν το κάνεις,
δεν θα ξεφύγεις ποτέ.
Ε.Κ.
