Οι περισσότεροι θα καταφέρουμε να διαβάσουμε το παρακάτω μπερδεμένο κείμενο।
"Σνφμύωα με μια έυρενα στο Πισήναπιμετο του Κμτρπιαίζ, δεν πεαίζι ρλόο με τι σριεά ενίαι τοθοπεμετενα τα γταμάμρα σε μια λξέη, αεκρί το πώτρο και το ταελείτυο γαμρμα να ενίαι στη στωσή θσέη. Τα υλοποιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς και μροπετίε να δαβαιάεστε τις λιεξές χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δεν δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθάε λξέη αλλα σαν σνύλοο."
Ο εγκέφαλος ενός "καλού" αναγνώστη συλλαμβάνει τις λέξεις σαν σύνολο γιατί συγκρατεί και ανακαλεί την μορφολογία τους δηλ. το πως μοιάζουν. Συνθέτει γρήγορα τα μπερδεμένα γράμματα της λέξης και αντιλαμβάνεται απο τα συμφραζόμενα ποια λέξη ακολουθεί.
Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά μας με το παιδί που έχει μαθησιακά προβλήματα/δυσλεξία το οποίο δυσκολεύεται να συγκρατεί και να ανακαλεί την μορφή των λέξεων. Για κάθε λέξη διαβάζει ένα, ένα τα γράμματα με συνέπεια η ανάγνωση να είναι μια αργή και πολλές φορές αποτυχημένη διαδικασία.
πηγή άρθρου:
Άσπα Μητρακάκη
Ειδική Παιδαγωγός - Κοινωνική Ανθρωπολόγος
ειδικευμένη στην αντιμετώπιση μαθησιακών δυσκολίων/δυσλεξίας
