Ήρθε και φέτος η ώρα να δούμε έναν από τους αγαπημένους
μου ποιητές, τον Καβάφη. Την περυσινή χρονιά είχαμε μιλήσει αναλυτικά για τη ζωή
και το έργο του (για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ). Φέτος ας νιώσουμε, ας αισθανθούμε
καλύτερα την ποίησή του.
Οι
"φωνές", λοιπόν, των αγαπημένων μας προσώπων, ανθρώπων που χάσαμε, μας έχασαν κι όμως
τους κουβαλάμε πάντα μέσα μας και μαζί μας σε όλη αυτήν την περιπέτεια που λέγεται
ζωή…
Φωνές
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους. Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό. Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας — σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει. |
| (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) |
Αγία νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό
πόσα σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό
Αγία νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου
δεν έχω απόψε πού να πάω δέξου με στο δώμα σου
Αγία νοσταλγία τις αγάπες μου καλώ
μέσα από καθρέφτη παραμορφωτικό
Αγία νοσταλγία της μνήμης αδερφή
είσαι αγκάθι βάλσαμο τραγούδι και στριγκλιά μαζί
Αγία νοσταλγία ανίκητο θεριό
έχεις κλείσει την καρδιά μου σε λαβύρινθο
Κ. Γ. Καρυωτάκης, «Νοσταλγία»
Μεσ’ από το βάθος των καλών
καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
– πόσος καιρός! — τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν’ ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά,
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ’ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν — ήλιοι χλωμοί –
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…
(Κ. Γ. Καρυωτάκης, Ποιήματα και πεζά, εκδ. Γράμματα)
Εργασίες:
Πώς λειτουργούν ο χρόνος
και η μνήμη μέσα στα προτεινόμενα ποιήματα;
