Το τελευταίο γράμμα της Ερωφίλης

Πατέρα,

Να ξέρεις πως σε μισώ,

ακούς εκεί πατέρας με ένστικτο δολοφονικό!

Αυτό που έκανες να ξέρεις δεν το ξεχνώ,

να πάρεις τον άντρα, τον οποίο πιο πολύ αγαπώ,

και τα χέρια του και την καρδιά του να φέρει να τα δω!

Έναν έρωτα τόσο μεγάλο και τρανό

να χωρίσεις με τρόπο άγριο και αλαζονικό!

Για μένα εκδίκηση να πάρουν οι άνθρωποι που αγαπώ,

όχι σαν εσένα, που νόμιζα πως μπορώ να εμπιστευθώ.

Να είναι η εκδίκηση επίπονη και φρικτή,

έτσι όπως με πήρες και με κλείδωσες στη φυλακή!

Ν. Μ, Γ2 

Τα μέρη του αρχαίου θεάτρου

Τα κύρια μέρη του αρχαίου ελληνικού θεάτρου ήταν η σκηνή, η ορχήστρα και το κοίλον, με τα ακόλουθα επιμέρους μέρη:

Η σκηνή: ορθογώνιο, μακρόστενο κτήριο, που προστέθηκε κατά τον 5ο αι. π.Χ. στην περιφέρεια της ορχήστρας απέναντι από το κοίλον. Στην αρχή ήταν ισόγεια και χρησιμοποιούταν μόνο ως αποδυτήρια, όπως τα σημερινά παρασκήνια και τα καμαρίνια.
Το προσκήνιο: μια στοά με κίονες μπροστά από τη σκηνή. Ανάμεσα στα διαστήματα των κιόνων βρίσκονταν θυρώματα και ζωγραφικοί πίνακες (τα σκηνικά). Τα θυρώματα του προσκηνίου απέδιδαν τρεις πύλες, από τις οποίες έβγαιναν οι υποκριτές. Το προσκήνιο ήταν αρχικά πτυσσόμενο, πιθανώς ξύλινο.
Τα παρασκήνια: τα δύο άκρα της σκηνής που προεξέχουν δίνοντάς της σχήμα Π στην κάτοψη.
Οι πάροδοι: οι διάδρομοι δεξιά και αριστερά από τη σκηνή που οδηγούν στην ορχήστρα. Συνήθως σκεπάζονταν με αψίδες.


Η ορχήστρα: Η ημικυκλική (ή κυκλική, π.χ. Επίδαυρος) πλατεία στο κέντρο του θεάτρου. Συνήθως πλακόστρωτη. Εκεί δρούσε ο χορός.
Η θυμέλη: ο βωμός του Διονύσου στο κέντρο της ορχήστρας.

Το κοίλον: όλος ο αμφιθεατρικός χώρος (με τα εδώλια, τις σκάλες και τα διαζώματα) γύρω από την ορχήστρα όπου κάθονταν οι θεατές.
Τα διαζώματα: οριζόντιοι διάδρομοι που χωρίζουν τις θέσεις των θεατών σε οριζόντιες ζώνες.
Οι σκάλες: κλιμακωτοί εγκάρσιοι διάδρομοι για την πρόσβαση των θεατών στις θέσεις τους.
Οι κερκίδες : ομάδες καθισμάτων σε σφηνοειδή τμήματα που δημιουργούνται από τον χωρισμό των ζωνών με τις σκάλες.
Τα εδώλια: τα καθίσματα, οι θέσεις των θεατών.
Η προεδρία : η πρώτη σειρά των καθισμάτων όπου κάθονταν οι επίσημοι.

 Για να δείτε εικονικές αναπαραστάσεις πατήστε εδώ και εδώ. Μπορείτε να κάνετε την επανάληψή σας παίζοντας πατώντας εδώ  και όσοι θέλουν κι άλλο παιχνίδι ας πατήσουν κι εδώ.

ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Η λογοτεχνική παραγωγή της Κρήτης κατά τη διάρκεια της Βενετοκρατίας είναι πλούσια ποσοτικά και ποιοτικά και σημαντική για την μετέπειτα πορεία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Η λογοτεχνική άνθηση οφείλεται στην οικονομική και πνευματική ανάπτυξη που παρατηρήθηκε στην Κρήτη κατά την περίοδο της Βενετοκρατίας: η ειρηνική διαβίωση και η επαφή με έναν ανεπτυγμένο πνευματικά και πολιτιστικά λαό ήταν οι παράγοντες που συνετέλεσαν στην καλλιέργεια της παιδείας κατων γραμμάτων και στην εμφάνιση αξιόλογης λογοτεχνικής παραγωγής.

"Γκρεμίζοντας"... το γεφύρι νο2

Μετά από δύο χρόνια αποφασίσαμε να «ξαναγκρεμίσουμε» το γεφύρι της Άρτας. Αν θέλετε να διαβάσετε και άλλες ιστορίες «κατεδάφισης» του γιοφυριού, πατήστε εδώ.

   ….Μόλις τ' άκουσε αυτά ο πρωτομάστορας πήγε αμέσως στη γυναίκα του και της εξήγησε όλα όσα συνέβησαν. Αυτή ταραγμένη και χωρίς να έχει ιδέα τι να κάνει, άρχισε να κλαίει και να οδύρεται. Ο πρωτομάστορας προσπάθησε να την ησυχάσει, αλλά μάταια. Ύστερα από τις αλλεπάλληλες προσπάθειες που κατέβαλε η λυγερή ηρέμησε και προσπάθησαν και οι δύο να βρουν μια λύση και να καταλήξουν κάπου, αν και ο πρωτομάστορας έχοντας ακούσει τα λόγια του πουλιού είχε ως δεδομένο, ότι θα γίνουν πράξη. Μετά από πολύ ώρα κουβέντας η λυγερή αποφάσισε, ότι δε θα πάει να θυσιαστεί λόγω των αμέτρητων συναισθημάτων που έτρεφε για τον σύζυγο της θέλοντας να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της μαζί του, παραλείποντας το καθήκον της για το κοινό καλό. Κατέφθασε το βράδυ και ως συνήθως κάθε βράδυ το γεφύρι γκρεμιζόταν. Όμως, για κακή του τύχη εκείνη τη στιγμή περνούσε από εκεί ο αδελφός της λυγερής, με αποτέλεσμα να «γκρεμιστεί» και αυτός μαζί με το γεφύρι. Την επόμενη μέρα ήρθε στα αυτιά της λυγερής αυτό το δυσάρεστο γεγονός και κατευθείαν την κυρίευσαν οι τύψεις. Χωρίς δεύτερη σκέψη και δίχως την έγνοια του πρωτομάστορα, κατευθύνθηκε προς το γεφύρι και θυσιάστηκε θεωρώντας υπεύθυνο τον εαυτό της για το χαμό του αδελφού της.

Κ.Π. , Γ2