Οι φανταστικές ιστορίες του Α2

    Στα πλαίσια της ενότητας 6 στο μάθημα της Γλώσσας, τα παιδιά του Α2, αφού «έπαιξαν» με εξπρεσιονιστικούς πίνακες ζωγραφικής και ένιωσαν «την περιπέτεια των γραμμών», ξεδίπλωσαν και τη δημιουργική τους φαντασία μέσα από τη συγγραφή ομαδοσυνεργατικών φανταστικών Dixit-ιστοριών.

Τα μαγικά καπέλα

     Μια ηλιόλουστη μέρα, τρία κορίτσια και δύο αγόρια αποφασίζουν να πάνε εκδρομή σ’  ένα κοντινό μικρό χωριό. Όταν έφτασαν, καθώς περπατούσαν αντίκρισαν ένα μαύρο τροχόσπιτο, το οποίο είχε ένα μεγάλο παράθυρο με κόκκινες κουρτίνες κι εκεί στεκόταν ένας πλανόδιος μάγος. Απ’  ότι ακούσαμε το όνομά του ήταν, «ο φανταστικός Θάνος». Περίεργα τα παιδιά πήγαν να παρατηρήσουν τον απίθανο μάγο. Καθώς παρατηρούσαν γεμάτοι έκπληξη και θαυμασμό τους πλησίασε ένας παράξενος χωριάτης λέγοντάς τους να μπούνε κρυφά στο τροχόσπιτο απ’  την πίσω πόρτα. Τα παιδιά, έπειτα από πολλή συζήτηση ακολούθησαν τις οδηγίες του περίεργου ξένου.

   Μπήκαν στα κρυφά μέσα στο τροχόσπιτο και αντίκρισαν ένα τραπέζι που είχε πάνω του ένα σωρό από καπέλα! Καπέλα με κάθε είδος σχέδια, με αστέρια, εικονιζόμενα πρόσωπα και σκελετούς κ.α. Πριν προλάβουν να ξεστομίσουν λέξη άρχισαν να αιωρούνται και να μιλάνε! Τα παιδιά τρομαγμένα έτρεξαν να φύγουν μα κάθε είσοδος ήταν κλειδωμένη!!

     Άκουσαν βήματα και με βιασύνη κρύφτηκαν μέσα στην ντουλάπα και κάτω από το τραπέζι. Ο μάγος ρώτησε τα καπέλα πώς ήταν η μέρα τους. Τα παιδιά κάνανε απόλυτη ησυχία. Όμως αυτή η ησυχία δεν κράτησε για πολύ καθώς απ’  την πολύ σκόνη ακούστηκε δυνατά ένα φτέρνισμα!

      Τα παιδιά μετά από αυτό αποκαλύφθηκαν και ο μάγος έμεινε αμίλητος. Επικράτησε σιωπή μέχρι που ο μάγος χαμογελαστά τους χάρισε τα καπέλα, ένα για τον καθένα. Καπέλα κάθε λογής, καπέλα που σε συμβουλεύουν, καπέλα μέσα από τα οποία μπορείς να δεις τον κόσμο των νεκρών και καπέλα που αιωρούνται, μιλάνε κ.α. Τον ευχαρίστησαν κι έφυγαν με τα καπέλα ανυπόμονοι να δουν τις δυνάμεις τους.

Συγγραφική ομάδα: «Hatland»

Ναταλία Π., Θωμάς Ρ., Βασίλης Ν.

Γιάννης Ρίτσος

Σκέψου... κι εσύ να λείπεις

Σκέψου... κι εσύ να λείπεις
«Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,
να 'ρχονται οι Ανοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις...
να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο».

Με τη μεγάλη, σπουδαία ποίησή του τραγούδησε τον άνθρωπο, την ομορφιά, την επανάσταση. Μέσα απ' τη δική του πληγή κοίταξε του κόσμου την πληγή - σφούγγισε το δάκρυ του κόσμου και το έκανε τραγούδι... Για να σμίξει τον κόσμο... Χέρι - χέρι με το λαό μας σήκωσε ο ίδιος το σταυρό του, σε όλους τους τόπους των μαρτυρίων και των βασανιστηρίων. Και έμεινε όρθιος, αλύγιστος, ασυμβίβαστος... Γιατί όλα αυτά που βίωσε στη μακρόχρονη δημιουργική του πορεία ήταν συνειδητή επιλογή ζωής...

Ο αγαπημένος μας Γιάννης Ρίτσος είναι πάντα εδώ... Μέσα από τους στίχους, το ήθος, τις αξίες που δίδαξε. Μέσα από τα τραγούδια - καρποί της γόνιμης συνάντησής του με Έλληνες συνθέτες. Θα είναι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχει λείψει, θα είναι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο, τον οποίο τόσο αγάπησε και άλλο τόσο ο κόσμος τον αγάπησε. Αμετανόητα άνθρωπος και αθεράπευτα θνητός, με τόλμη και πίστη, με υπερηφάνεια και σθένος διήνυσε τον αιώνα μας παρηγορητικά και δοξαστικά, μιλώντας σε όσους ακούν και σε όσους δε φοβούνται να ακούσουν.

Τον θυμόμαστε πάντα τον Γιάννη Ρίτσο... Εκείνον, που αγάπησε πολύ την ποίηση και μέσα απ' αυτήν τραγούδησε τον άνθρωπο, την ομορφιά, την επανάσταση. Αυτόν που δίδαξε ήθος, αξίες, ρωμαλέα στάση ζωής. Και η ανάγκη μας να σμίξουμε με τα όσα μας άφησε, να καταφεύγουμε στη σπουδαία ποίησή του μεγαλώνει στους δύσκολους καιρούς μας. Γιατί ήταν αυτός, που απ' την πληγή του κοίταξε του κόσμου την πληγή.. Που μίλησε για τα... δέντρα που δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, για τις... πέτρες που δε βολεύονται κάτω από τα ξένα βήματα. Που αφουγκράστηκε μια νύχτα το λυγμό της ανθρωπότητας... Που σφούγγισε το δάκρυ του κόσμου και το έκανε τραγούδι για να σμίξει τον κόσμο.

«Πίσω από τα πράγματα κρύβομαι για να με βρείτε,/

αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα./

Θ' αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου./

Θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας».

17 Μαρτίου: Να μη ξεχάσω...

Το Νικόλα Άσιμο που παραμένει τραγικά επίκαιρος…

Guernica - "Τα ζα"

                         

Ο Στράτης Μυριβήλης με το μυθιστόρημά του Η ζωή εν τάφῳ θέλει να καταδικάσει τις φρικαλεότητες και τον παραλογισμό του πολέμου, έναν πόλεμο – τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον οποίο τον έζησε και ο ίδιος μέσα στα χαρακώματα στο μέτωπο της Μακεδονίας. Ο Μυριβήλης χρησιμοποιώντας το «προσωπείο» του λοχία Αντώνη Κωστούλα ανασύρει τις προσωπικές του μνήμες και μιλά για τον πόλεμο. Ο λοχίας Κωστούλας, ευρισκόμενος στα χαρακώματα του μακεδονικού μετώπου, γράφει συνεχώς επιστολές με νοερό αποδέκτη την αγαπημένη του που ζει στη Λέσβο. Αυτές οι επιστολές (συνολικά 56), που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ένα είδος ανταποκρίσεων από το μέτωπο ή ένα είδος προσωπικού ημερολογίου, αποτελούν το υλικό που συνθέτει την αφήγηση στο πεζογράφημα.

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα θεματικό κέντρο είναι η αγριότητα και ο παραλογισμός του πολέμου όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και τα ανυπεράσπιστα ζώα.

Το συγκινητικό «ευχαριστώ» των Αμερικανών στρατιωτών στα άλογα τους...