Ρήγας: «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά»

«Όταν η διοίκησις  βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν' αρπάξη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ' όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον απ' όλα τα χρέη του. Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον οπού είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη των βουνών, εν όσω ν' ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε ν' αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (…)»

                                        

Το τελευταίο γράμμα της Ερωφίλης

Πατέρα,

Να ξέρεις πως σε μισώ,

ακούς εκεί πατέρας με ένστικτο δολοφονικό!

Αυτό που έκανες να ξέρεις δεν το ξεχνώ,

να πάρεις τον άντρα, τον οποίο πιο πολύ αγαπώ,

και τα χέρια του και την καρδιά του να φέρει να τα δω!

Έναν έρωτα τόσο μεγάλο και τρανό

να χωρίσεις με τρόπο άγριο και αλαζονικό!

Για μένα εκδίκηση να πάρουν οι άνθρωποι που αγαπώ,

όχι σαν εσένα, που νόμιζα πως μπορώ να εμπιστευθώ.

Να είναι η εκδίκηση επίπονη και φρικτή,

έτσι όπως με πήρες και με κλείδωσες στη φυλακή!

Ν. Μ, Γ2 

Τα μέρη του αρχαίου θεάτρου

Τα κύρια μέρη του αρχαίου ελληνικού θεάτρου ήταν η σκηνή, η ορχήστρα και το κοίλον, με τα ακόλουθα επιμέρους μέρη:

Η σκηνή: ορθογώνιο, μακρόστενο κτήριο, που προστέθηκε κατά τον 5ο αι. π.Χ. στην περιφέρεια της ορχήστρας απέναντι από το κοίλον. Στην αρχή ήταν ισόγεια και χρησιμοποιούταν μόνο ως αποδυτήρια, όπως τα σημερινά παρασκήνια και τα καμαρίνια.
Το προσκήνιο: μια στοά με κίονες μπροστά από τη σκηνή. Ανάμεσα στα διαστήματα των κιόνων βρίσκονταν θυρώματα και ζωγραφικοί πίνακες (τα σκηνικά). Τα θυρώματα του προσκηνίου απέδιδαν τρεις πύλες, από τις οποίες έβγαιναν οι υποκριτές. Το προσκήνιο ήταν αρχικά πτυσσόμενο, πιθανώς ξύλινο.
Τα παρασκήνια: τα δύο άκρα της σκηνής που προεξέχουν δίνοντάς της σχήμα Π στην κάτοψη.
Οι πάροδοι: οι διάδρομοι δεξιά και αριστερά από τη σκηνή που οδηγούν στην ορχήστρα. Συνήθως σκεπάζονταν με αψίδες.


Η ορχήστρα: Η ημικυκλική (ή κυκλική, π.χ. Επίδαυρος) πλατεία στο κέντρο του θεάτρου. Συνήθως πλακόστρωτη. Εκεί δρούσε ο χορός.
Η θυμέλη: ο βωμός του Διονύσου στο κέντρο της ορχήστρας.

Το κοίλον: όλος ο αμφιθεατρικός χώρος (με τα εδώλια, τις σκάλες και τα διαζώματα) γύρω από την ορχήστρα όπου κάθονταν οι θεατές.
Τα διαζώματα: οριζόντιοι διάδρομοι που χωρίζουν τις θέσεις των θεατών σε οριζόντιες ζώνες.
Οι σκάλες: κλιμακωτοί εγκάρσιοι διάδρομοι για την πρόσβαση των θεατών στις θέσεις τους.
Οι κερκίδες : ομάδες καθισμάτων σε σφηνοειδή τμήματα που δημιουργούνται από τον χωρισμό των ζωνών με τις σκάλες.
Τα εδώλια: τα καθίσματα, οι θέσεις των θεατών.
Η προεδρία : η πρώτη σειρά των καθισμάτων όπου κάθονταν οι επίσημοι.

 Για να δείτε εικονικές αναπαραστάσεις πατήστε εδώ και εδώ. Μπορείτε να κάνετε την επανάληψή σας παίζοντας πατώντας εδώ  και όσοι θέλουν κι άλλο παιχνίδι ας πατήσουν κι εδώ.

ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Η λογοτεχνική παραγωγή της Κρήτης κατά τη διάρκεια της Βενετοκρατίας είναι πλούσια ποσοτικά και ποιοτικά και σημαντική για την μετέπειτα πορεία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Η λογοτεχνική άνθηση οφείλεται στην οικονομική και πνευματική ανάπτυξη που παρατηρήθηκε στην Κρήτη κατά την περίοδο της Βενετοκρατίας: η ειρηνική διαβίωση και η επαφή με έναν ανεπτυγμένο πνευματικά και πολιτιστικά λαό ήταν οι παράγοντες που συνετέλεσαν στην καλλιέργεια της παιδείας κατων γραμμάτων και στην εμφάνιση αξιόλογης λογοτεχνικής παραγωγής.

"Γκρεμίζοντας"... το γεφύρι νο2

Μετά από δύο χρόνια αποφασίσαμε να «ξαναγκρεμίσουμε» το γεφύρι της Άρτας. Αν θέλετε να διαβάσετε και άλλες ιστορίες «κατεδάφισης» του γιοφυριού, πατήστε εδώ.

   ….Μόλις τ' άκουσε αυτά ο πρωτομάστορας πήγε αμέσως στη γυναίκα του και της εξήγησε όλα όσα συνέβησαν. Αυτή ταραγμένη και χωρίς να έχει ιδέα τι να κάνει, άρχισε να κλαίει και να οδύρεται. Ο πρωτομάστορας προσπάθησε να την ησυχάσει, αλλά μάταια. Ύστερα από τις αλλεπάλληλες προσπάθειες που κατέβαλε η λυγερή ηρέμησε και προσπάθησαν και οι δύο να βρουν μια λύση και να καταλήξουν κάπου, αν και ο πρωτομάστορας έχοντας ακούσει τα λόγια του πουλιού είχε ως δεδομένο, ότι θα γίνουν πράξη. Μετά από πολύ ώρα κουβέντας η λυγερή αποφάσισε, ότι δε θα πάει να θυσιαστεί λόγω των αμέτρητων συναισθημάτων που έτρεφε για τον σύζυγο της θέλοντας να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της μαζί του, παραλείποντας το καθήκον της για το κοινό καλό. Κατέφθασε το βράδυ και ως συνήθως κάθε βράδυ το γεφύρι γκρεμιζόταν. Όμως, για κακή του τύχη εκείνη τη στιγμή περνούσε από εκεί ο αδελφός της λυγερής, με αποτέλεσμα να «γκρεμιστεί» και αυτός μαζί με το γεφύρι. Την επόμενη μέρα ήρθε στα αυτιά της λυγερής αυτό το δυσάρεστο γεγονός και κατευθείαν την κυρίευσαν οι τύψεις. Χωρίς δεύτερη σκέψη και δίχως την έγνοια του πρωτομάστορα, κατευθύνθηκε προς το γεφύρι και θυσιάστηκε θεωρώντας υπεύθυνο τον εαυτό της για το χαμό του αδελφού της.

Κ.Π. , Γ2

Καλή σχολική χρονιά!!!

Παρά τις δυσκολίες εύχομαι σε όλους σας  Καλή σχολική χρονιά!!!

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ Για τον όρο «μετανάστες»

 ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ,  Για τον όρο «μετανάστες»

Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ' όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα 'ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ' ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε,  
ν' απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ' απ' όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ' εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ' τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.

Μπ. Μπρεχτ, Ποιήματα,
μτφρ. Μάριος Πλωρίτης, Θεμέλιο

  
Ας παρακολουθήσουμε μία από τις "Ιστορίες του κυρίου Κόυνερ".

 

Και μια ιστορία ακόμη...

Ανθρώπινη βλακεία

«Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόυνερ. «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;»
— Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο… Ε… μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν.

Εαν επιθυμείτε να μελετήσετε περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το ναζισμό και το φασισμό στην Ευρώπη, πατείστε εδώ.

Ιστορίες μεταναστών

Ερωτ: Από πιο μέρος έφυγες για να έρθεις στη Κέρκυρα ;

Έφυγα από το Λονδίνο, Αγγλία.

Ερωτ: Ποιος ήταν ο λόγος ο όποιος μετανάστευσες;

Μετανάστευσα γιατί γνώρισα κάποιον αλλά δεν έμενα μόνιμα εδώ, πήγαινα πολύ συχνά στην Αγγλία, αλλά η οριστική μετανάστευση έγινε όταν ήρθε η ώρα ν παντρευτώ,  κτίσαμε το σπίτι μας και από τότε δεν ξανάφυγα για Αγγλία, μόνο για διακοπές.

Ερωτ: Ποια προβλήματα αντιμετώπισες όταν ήρθες;

Γλώσσα

Διαφορετικό τρόπο ζωής

Έκανα αρκετό καιρό μέχρι να συμβιβαστώ σε αυτό το μέρος  λόγω του καιρού του πληθυσμού και των δραστηριοτήτων.

Ερωτ: Τι άφησες πίσω σου;

Άφησα τους φίλους μου, την οικογένεια μου και τη δουλειά μου.

Ερωτ: Ποια είναι τα συναισθήματα σου τώρα που είσαι εδώ;

Νοσταλγία για την πατρίδα, χαρά λόγω γάμου και βαρεμάρα, επειδή εκεί έκανα περισσότερα πράγματα που δεν μπορώ να κάνω εδώ

Ερωτ: Τι έκανες όταν ήρθες;

Αγροτικές δουλειές με τις οποίες δεν είχα ξανά ασχοληθεί στο παρελθόν, αλλά κυρίως τουριστικές δουλειές.

Λ. Τ., Β3

Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα

«Και φρόντισε εσύ, κύριε συγγραφέα, να μου βάλουνε κάποτε και μια πλάκα στο σπίτι της Φράου Μπάουμ, από την πίσω μεριά, της αυλής, πως εδώ κατοίκησε κάποτε ο ξενότερος απ’ όλους τους ξένους της πολιτείας των ξένων».

Σε αυτό το απόσπασμα ακόμη και ο τίτλος μας δίνει αφορμή για συζήτηση γιατί αποτελεί μια ξεχωριστή, μια άλλη και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.

« Ο Κάσπαρ Χάουζερ ήταν ένα παιδί που βρέθηκε στη Γερµανία, µέσα στο δάσος. Βρέθηκε - δεν ήρθε. Και µεγαλωµένο πια, παλικάρι, δεν ήξερε να µιλήσει καθόλου - καµιάν ανθρώπινη γλώσσα. Όχι πως ήταν βουβό - να µιλήσει δεν ήξερε. Φαινότανε δηλαδή πως είχε ζήσει χωρίς τους ανθρώπους, µακριά τους - δεν είχε µιλήσει µε τους ανθρώπους, δεν τους ήξερε. Κανένας δεν έµαθε πώς έζησε τόσα χρόνια, πού κρυβόταν, πως δε βρήκε ποτέ τους ανθρώπους».

 

 Για να μάθετε την ιστορία του Κάσπαρ Χάουζερ πατήστε εδώ και εδώ.

Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το «Διπλό Βιβλίο» (1976) του Δ. Χατζή.

Δημοτικά τραγούδια της ξενιτιάς

«Ξενιτεμένο μου πουλί»*

«Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο

η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγώ ΄χω τον καημό σου»

   Όταν οι άντρες φεύγουν στην ξενιτιά, αφήνουν πίσω τους οικογένειες, γυναίκες, παιδιά. Οι συνθήκες ζωής όμως της γυναίκας του «ξένου» είναι πολύ μοναχικές. Με ένα μονότονο, καθημερινό πρόγραμμα, γεμάτο συγκινήσεις. Οι συνθήκες ζωής της γυναίκας του ξενιτεμένου δεν είναι εύκολες. Είναι μόνη σ΄ένα σπίτι και νιώθει πως η ζωή της είναι άδεια χωρίς αυτόν. Ο χρόνος της φαίνεται αιώνας και η ζωή της γίνεται άδεια, αφού πολλές φορές η γυναίκα κάνει πολύ καιρό να δει τον άντρα της.  Καθημερινά έχει την έγνοια για το πώς περνάει ο ξένος μακριά από την πατρίδα του. Η γυναίκα υποφέρει που είναι μακριά του, της στερείται η χαρά. Καθημερινά τον σκέφτεται και θέλει να του στείλει δώρα αγάπης, αλλά η τεράστια απόσταση που τους χωρίζει της στερεί ακόμα και αυτή τη χαρά. Το βράδυ δε μπορεί να κοιμηθεί από τις στενοχώριες και τους καημούς, κάθε πρωί κοιτάει από το παράθυρο με την κρυφή επιθυμία να δει τον άντρα της. Η απουσία του άντρα της, της στερεί τη χαρά της μητρότητας και την κρυφή επιθυμία να ταχταρίσει ένα παιδί. Αποφεύγει την επικοινωνία με τον έξω κόσμο, γιατί της θυμίζουν τον καημό της και οξύνουν τον πόνο της. Γενικά βιώνει τον καημό από την απουσία του άντρα της καθώς στερείται τις απλές χαρές της ζωής που θα ζούσε, αν βρισκόταν κοντά της.

«Θέλω να πα στην ξενιτιά»

«Θέλω να πα στην ξενιτιά να κάμω τριάντα ημέρες

και η ξενιτιά με γέλασε και κάνω τριάντα χρόνους»

Το ημερολόγιο της Ιουλίας...

Για τον συγγραφέα μας, τον Άντον Τσέχωφ πατήστε εδώ και εδώ.

  Το ίδιο βράδυ η Ιουλία, όταν βρέθηκε μόνη της στο δωμάτιό της, είχε να γράψει πολλά στο ημερολόγιό της. Τί να έγραψε άραγε; Ποιες σκέψεις έκανε για τη φάρσα του αφεντικού της; Προβληματίστηκε καθόλου για την κριτική που άσκησε ο εργοδότης της; 

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα πήγα για την πληρωμή μου στον, τωρινό εργοδότη μου, κο Ιβάνοβιτς. Πλησίασα προς το μέρος του ελπίζοντας να μου δώσει απλά τα χρήματά μου και να φύγω, αλλά εκείνος με αποπήρε αμέσως. Μου μιλούσε ψυχρά και με πλήγωνε . Μου είπε όλα τα παράπονα του και αφαίρεσε από το μισθό μου όλες τις ζημίες που είχα προκαλέσει .Δεν μίλησα ,τον άκουγα που μου μιλούσε με αυτό το αντιπαθητικό ύφος ,μέχρι που μου έδωσε τον μισθό που μου αναλογούσε . Ήμουν έτοιμη να φύγω, όταν ξαφνικά ο κος Ιβανοβιτς με σταμάτησε με τον λόγο του και άρχισε να με διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο:

«Μα γιατί δεν φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί είσαι άβουλη;»

Μια δοκιμασία ήταν ,μια δοκιμασία κι εγώ δεν την πέρασα.

Αλλά ΟΧΙ ! Φτάνει πια! Όταν ο κύριος Ιβανοβιτς μεταμορφώθηκε από κάμπια σε πεταλούδα μπροστά στα μάτια μου και με έκανε να αναρωτηθώ:

 «Γιατί δεν παίρνεις την ζωή στα χέρια σου; Γιατί;»

Τότε σκέφτηκα πως ίσως δεν μου αξίζει ακόμη, αλλά ίσως και κάποια μέρα οι ρόλοι αντιστραφούν και ανοίξω κι εγώ τα φτερά μου, όπως όλα τα αλλά πουλιά…

Δ.Π.,Β3

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μια διαφορετική μέρα από όλες τις άλλες. Πραγματικά περίεργη! Το πρωί μόλις ξύπνησα με φώναξε ο κος Ιβάνοβιτς να μου δώσει το μισθό μου. Αφού κάθησα στο γραφείο του υπομονετικά, άρχισε να μου λέει τα λάθη που έκανα στην δουλειά μου και να μου αφαιρεί ρούβλια και ήταν πολύ άδικο. Ήθελα να του το πω αλλά δεν το διακινδύνευσα. Τα χρειαζόμουν αυτά τα λεφτά για να τα στείλω στο σπίτι και έτσι έμεινα σιωπηλή. Αφού κατέληξα από τα σαράντα ρούβλια με έντεκα, δεν άντεξα και έβαλα τα κλάματα! Αυτό που άρχισε να λέει μετά από αυτό ο κος Ιβάνοβιτς όμως με ξάφνιασε· μου είχε κάνει μία φάρσα για να δει την αντίδραση μου και συνέχισε λέγοντάς μου ότι πρέπει να υποστηρίζω τα ιδανικά και τις αξίες μου και να μην επιτρέπω σε κανέναν να με χειραγωγεί. 

Ναι, μεν μου πήγε η καρδιά στην κούλουρη, αλλά το πήρα το μάθημα μου!

  Κ. Π.,Β2

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

  Σήμερα με φώναξε ο κύριός μου στο γραφείο του για να μου μιλήσει... Φοβήθηκα, καθώς νόμιζα πως μάλλον θα είχε μάθει το περιστατικό με τα παιδία του που έγινε χθες το βράδυ λίγη ώρα πριν γυρίσει από την δουλειά.... (αμέσως να με μαρτυρήσουν τα παιδία του!) και εξαιτίας αυτού φοβήθηκα νομίζοντας πως θα με απέλυε.....αλλά ευτυχώς με είχε φωνάξει για να με πληρώσει, πάνω στην ώρα που είχα κλείσει 2 μήνες απλήρωτη. Κάθισα στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο και ξεκινήσαμε τον λογαριασμό. Μου είπε πως τα λεφτά μου ανά μήνα ήταν 30 ρούβλια(αλλά είχαμε συμφωνήσει για 40), του το είπα όμως μου είπε πως είχε σημειώσει ότι θα έπαιρνα ό,τι έδινε και στις άλλες δασκάλες. Μετά είπε πως δούλευα εκεί 2 μήνες άρα 60 ρούβλια ενώ δούλευα εκεί 2 μήνες και 5 ημέρες, αλλά το παρέβλεψα και συνεχίσαμε το λογαριασμό. Ξεκίνησε να αφαιρεί από το συνολικό ποσό τις γιορτές, τη μια εβδομάδα που ήταν άρρωστος ο Κόλια, τα κλεμμένα μποτάκια τις Βαρβάρας, το σκισμένο σακίδιο του Κόλια κ.τ.λ. Είχαμε φτάσει στα 11 ρούβλια...δεν είπα λέξη, είχα σοκαριστεί, τα πήρα και έκανα κίνηση να φύγω. Τότε πετάχτηκε απ' τη θέση του ο κύριος μου με νεύρα και μου φώναξε, επειδή δεν είχα πει λέξη που με είχε κατακλέψει. Μου είπε πως όλα αυτά ήταν μια φάρσα και πώς δεν μπορώ να επιζήσω σ' αυτόν τον κόσμο, αν δεν πατήσω πόδι (ναι κύριέ μου σας καταλαβαίνω μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Και αν πάω να ξεσηκωθώ και άμα δεν τα καταφέρω; Τότε θα με πατήσουν πιο πολύ κάτω και αυτό φοβάμαι πιο πολύ απ'όλα).Τέλος πάντων μου έδωσε τα λεφτά που μου αναλογούσαν, μουρμούρισα μερικά ευχαριστώ και....είχα χλομιάσει, κρατιόμουν από το γραφείο να μην πέσω και λιποθυμήσω, έτρεμα από το ξάφνιασμα..... Έφυγα τρέμοντας ολόκληρη, αφού πήρα τα λεφτά, και γύρισα σπίτι. Μμέσα μου ένιωσα μια ανακούφιση που πήρα τα λεφτά μου, γιατί δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα με μόνο 11 ρούβλια, ούτε εγώ αλλά ούτε η οικογένεια μου. 

Αλλά κάτι με βασανίζει μέσα μου: γιατί το έκανε αυτό ο κύριος μου;.... αυτό μάλλον θα με βασανίζει για καιρό ακόμα…

Α. Μ.,Β2      

2015 ευχές!!!